Sinisipat-sipat ko ang orasan sa madilim kong sitio. No se el hora, di ko maaninag ang aking anino. Tanging naririnig ay ang transistor ng kapit-kuwartong mag-asawa
na nagpapatugtog ng mga awiting linuma na ng tiempo, ngunit masarap pa ring
pakinggan at sabayan ang bawat linya ng himig nito.
Naisip ko, nagsesentimiento na naman sila, dahil sa nasa kabataang edad palang
ay di pa nakakabuo, o malamang, di na nga makakabuo.
Ginagawa na nga lang nilang libangan ang los perros nilang mababaho, at kinakausap na parang sanggol. Paano naman kasi, yung muchacho, parang buligan sa taba, at ang anghit, abot pati sa kagili-giliran ng ilong ang nakakasukang amoy.
At yung esposa niya naman, parang ipinaglihi sa sama ng loob ang itsura. Ang ilong ay parang chicharong bulaklak at nagmamantika palagi sa pawis, at la mama grande pa. ang hilig pang maglagay ng colorete sa mukha, mukha tuloy pokpok na payaso.
May mga usap-usapan ngang mas matanda siya at pinikot niya ang una noong ito'y patpatin pa. Los guajolotes ang tawag ko sa kanila, at kung nakikita ko silang magkahawak kamay, humahagikhik ako sa panga-alaska sabay ngiwi at iling. Una vida que disgraciada.
Habang ako'y hindi dinadalaw ng antok, unti-unting bumabalik ang mga nakakatuwang ala-alang akala ko'y limot ko na. Napapangisi ako't napapatawang parang loco sa pagkakasinghot ng kulob na katol.
De verras, bulong kong parang engot ang mga kataga ng pagkakamangha habang di ko mawari kung ako'y hahalakhak o maiinis sa mga walang katorya-torya kong nakalipas. Di ko sukat akalain na may mga bagay pala akong nagawa na noon, sa tingin ko ay tama. Por que no, patawa ko ring sagot sa aking sarili, habang ngumingiting parang pilio sa mga kagaguhan at pagiging filibustero. Pero naisip ko, di pala nakakatawa, at lalong di puwedeng ipagmalaki. No necesito explicarlos uno por uno. Nakakabuwisit kasi ang karamihan, nakakagago, at nakakahiya. Inosente pa ako noon, marahil, at maagang naging pasaway.
Maya maya pa'y lumalagapag na ang elisi ng electric fan pero parang wala akong naririnig, maliban sa matinis na tunog ng lamok na kanina pa nagpipista sa galak sa abertura ng aking tainga. Pinilit kong tsambahan upang tirisin sa galit, pero nauwi lang ako sa panlulumo. Nasisi ko tuloy ang aking pagiging makakalimutin, kung bakit hindi ako nakabili ng insektisidiyo. Gago, pendejo, panay sambit ko ang aking pagiging ulyanin, at pati na rin sa lamok na kanina'y iisa lang pero ngayo'y dumami na.
Kasabay ng bawat kagat ay ang gigil na mapatay ko sila hora mismo. Ilang saglit pa, marahil ay busog na sa aking dugo ang mga leche na insekto. Silencioso na ang paligid at rojo pelado na rin ako sa kakapalo sa aking katawan matsambahan lang ang mga pesteng lamok.
Ang aking kaisipan ay nakalutang na ulit sa kalawakan, habang ang aking mga mata ay nakatitig pa rin sa ubod ng dilim na kisame. Di pa rin talaga ako dinadalaw ng antok. Balikwas dito, balikwas doon, pero, ni isang hikab, walang nangyari.
Sinubukan kong sumipol sa tuno ng Marcha Nacional de las Islas Filipinas, subalit naalala ko, may mga taong tulog na at baka makabulabog pa ako sa kalagitnaan ng kanilang masarap na pagpapahinga habang humihilik, at namnam pa ang lasa ng sibuyas na inulam nila kaninang cena.
Naupo ako't napabuntong hininga, napatayo't napakamot ng ulo. Nagmumuni-muni at nagi-isip ng kung anu-ano. Palakad lakad na parang idiota sa aking sitio. Pagkuwa'y narining kong umalarma ang aking relong malapit ng mawarak, o di naman kaya'y malapit ng maging antigo sa kapal ng libag na di ko na napapansin at nabibigyang oras para linisin.
Habang tumutunog ang orasan, pinilit kong di patayin, pero naririnig ko na ang maktol ng isang naisturbong nilalang. Leche, panay ang sambit niya. Siguro dahil matandang hukluban na siya at ninunga esposo pa. Maramil ay ganun talaga ang nangyayari sa mga empleado de gobierno na umaasa na lang sa kakarampot na sueldo at naghihintay ng milagro na yayaman pa.
Natakot tuloy ako't napa-isip na ako rin pala ay tuta ng pamahalaan. Pero binalewala ko ang aking kaisipan. Tengo una novia de todos modos, at wala akong balak manatiling timawa ng gobierno.
Nais kong tumawa pero dinig ko na naman ang garalgal na boses niya, na ngayo'y mas iritable na. Puta, sambit niya. Puto kamo, mas masarap sa dinuguan, pero kung puta ang meron, aba eso es delicioso pabulong ko namang sagot, sabay dampot sa nagi-ingay pa ring relo.
Pagbukas ng ilaw, ako'y napahikab na, doon ko rin napuna, pabagsak na ang talukap ng aking mata, hijo de puta, esla media noche dose na. Hatinggabi na. Puñeta chapito, makatulog na nga.
No comments:
Post a Comment